De spits is nu een sensatie in Engeland. Niet alleen won hij met Leicester City de Premier League, hij werd ook uitgeroepen tot speler van het seizoen. Dit seizoen zal Vardy spelen in de Champions League en misschien wel Camp Nou of het Estadio Santiago Bernabéu aandoen. Een grotere tegenstelling met Bracken Moor is bijna niet te vinden. Het stadionnetje van Stocksbridge Park Steels heeft bijvoorbeeld maar twee tribunes, omdat het veld wordt gedeeld met de lokale cricketclub. De kleedkamers zijn zo krap, dat er amper zestien man in kunnen. Hier is Jamie Vardy gevormd en maakte hij 66 doelpunten in 107 wedstrijden.

Sunday League

De spits is geboren in het naburige Sheffield. Hij begon in de jeugdopleiding van Sheffield Wednesday, zijn favoriete club. Op z’n vijftiende moest hij daar vertrekken. Vardy was te klein. Dat deed zoveel pijn, dat de spits besloot te stoppen met voetballen. Na acht maanden ging het toch weer kriebelen en sloot Vardy zich aan bij Wickersley, een pubteam uit Rotherham. In de lokale Sunday League werd de spits gevormd. In The Guardian blikte Vardy terug op zijn tijd in deze keiharde competitie: “De scheidsrechters floten nergens voor. Elke wedstrijd kreeg ik meerdere tackles op kniehoogte te verwerken. Levensgevaarlijk.”

Om niet invalide te worden geschopt, ging Vardy spelen bij Stocksbridge Park Steels. Een club uit de achtste divisie. Nog altijd geen competitie waar je veel tiki-taka ziet, maar er is wel sprake van enig 

niveau. Vardy speelde veelal in het reserveteam en maakte op z’n twintigste zijn debuut in het eerste. De spits kreeg zelfs betaald, dertig pond per week. Een goede aanvulling op zijn salaris dat hij verdiende in de glasvezelkabelfabriek. In The Guardian legde Vardy uit dat het zware dagen waren: “Ik werkte in ploegendiensten. Na twaalf uur werken in de fabriek moest ik mij altijd haasten om op tijd bij de training te zijn. Het was zwaar, maar ik wilde het voetbal niet opgeven.”

Kill the bastard!

Hij werd een vaste waarde in het elftal van Stocksbridge Park Steels en scoorde geregeld. Voorzitter Allen Bethel zag dat hij een speciale speler in zijn team had: “Ik herinner mij een bekerwedstrijd waarin hij tegen beren van kerels speelde, allemaal tien jaar ouder en een

kop groter dan hij. Omdat Jamie zo snel en klein was, vonden ze hem bloedirritant. Ik hoorde ze roepen dat ze hem moesten schoppen. Zelfs ‘Kill the bastard!’ werd er geschreeuwd, maar Jamie gaf geen krimp. Hij zeurde ook niet tegen de scheidsrechter. Op dat moment wist ik dat hij de goede mentaliteit had om verder te komen.”

Vardy was zo belangrijk voor Stocksbridge Park Steels dat hij zelfs in het eerste bleef staan toen hij een halfjaar een elektronische enkelband moest dragen. Tijdens een avondje stappen in Sheffield scholden hanggroepjongeren zijn beste vriend uit, 
omdat die een hoorapparaat droeg. Vardy tikte het tuig in elkaar en kreeg van de rechter een halfjaar huisarrest opgelegd. De spits moest van zes uur ’s avonds tot zes uur ’s ochtends in zijn huis 

verblijven. Geen probleem bij thuiswedstrijden, maar als Stocksbridge Park Steels een uitwedstrijd had, werd Vardy altijd na een uurtje gewisseld om op tijd weer binnen te zijn.

Op weg naar de top

Door het vele fysieke werk in de fabriek, vooral het bukken, kreeg hij last van zijn rug. Net op tijd kocht Halifax Town hem, een club die een divisie hoger speelde. Vardy kon minder gaan werken. “Door mijn transfer naar Halifax had ik de luxe om daar te stoppen. Mijn rugklachten verdwenen en ik kon vrijuit voetballen”, vertelde hij tegen de Daily Mail. Vardy werd semi-prof, maakte 27 doelpunten in 37 wedstrijden en werd uitgeroepen tot speler van het seizoen in het kampioensteam van Halifax.

Een jaar nadat Halifax Town 15.000 pond voor hem had betaald, klopte Fleetwood Town uit de Conference (vijfde niveau) voor hem aan. Dat legde 250.000 pond voor hem neer en Vardy werd full-prof. De spits bleef scoren. Dit keer 31 doelpunten in 36 wedstrijden. Zeker in de tweede helft van het seizoen zaten er soms wel dertig scouts van profclubs voor hem op de tribune. Het was geen kwestie van óf Vardy Fleetwood Town zou verlaten, maar wíe hem zou kopen. Het werd Leicester City, dat destijds in het Championship speelde en 1 miljoen pond voor hem betaalde. Een belachelijk bedrag, vonden velen. Vier jaar later heeft Vardy de titel in het Championship en Premier League gewonnen, verdient hij tonnen per maand, is hij uitgeroepen tot speler van het seizoen en Engels international geworden. Niet slecht voor een glasvezelkabelfabrieksarbeider uit Sheffield.