Bombarda ging zelf de biertjes tappen

De eerste vier wedstrijden

Het stadion is uitverkocht voor de eerste thuiswedstrijd tegen Spartak Moskou. De regen valt met bakken naar beneden en heel Tilburg hoopt op een eerste puntje. Na 37 minuten is die hoop al weg, als Spartak de tweede achter keeper Kris Mampaey schiet. Het wordt uiteindelijk 1-3, mede door twee strafschoppen voor de Russen. Willem II moet duidelijk wennen aan het kampioenenbal. Zeker op de commerciële afdeling van de club. De eisen van de UEFA gaan namelijk zo ver, dat Willem II geen programmaboekjes mag uitdelen omdat daar de verkeerde sponsors in staan. Ook kan de club 15.000 al gemaakte vlaggetjes meteen bij het grofvuil zetten. De UEFA keurt ze af omdat er een Champions League-logo van een jaar eerder op staat. En het is bijna niet zichtbaar, maar die van dit jaar is net wat anders. Na het thuisverlies tegen Spartak, verliezen de Tilburgers uit van Bordeaux (3-2) en Sparta Praag (4-0). Ook de vierde wedstrijd gaat verloren, thuis tegen Sparta Praag. In een spectaculair duel staat Willem II al na zes minuten met 2-0 voor. Na de 2-1 van Tsjechisch international Jens Nowotny brengt Mark Schenning in de vijftigste minuut de marge terug op

twee. Buit binnen, zou je zeggen. Maar nee, Willem II gaat toch nog ten onder met 3-4, door twee penalty’s. Waarvan een in de laatste minuut...

Moskou uit

Op 26 oktober 1999 is het tijd voor het derde uitduel van Willem II in deze groepsfase. De reis gaat naar Moskou, naar het besneeuwde veld van het Olympische Stadion Loezjniki. Een verre trip; slechts enkele fans reizen de Tricolores achterna. Of zelfs mee, zoals Mark van Wanrooy, die in hetzelfde vliegtuig zit als de spelers. “Ik had mijn kaart via de club gekocht en vloog daardoor samen met de selectie. Erg bijzonder om mee te maken.” Voor Bras Brooijmans en Hans Spapens

 gaat het allemaal niet zo gemakkelijk. Bras: “We hebben de trip zelf geregeld en dus moesten we ook zelf ons visum regelen. Wij naar Den Haag, is die ambassade al gesloten. Dag later er weer heen.

Bleek dat je alleen een visum kreeg als je al een hotel ter plaatse had. In 1999 was er nog nauwelijks internet, dus gemakkelijk ging dat niet. We zijn weer terug naar huis gegaan en vanaf daar hebben we een fax naar een hotel gestuurd. Het duurde even, maar we kregen een antwoord binnen. Daarna zijn we voor de derde keer naar de ambassade gegaan. En eindelijk lukte het, ons visum was binnen. We vlogen met Aeroflot en dat was een van de laatste vliegtuigmaatschappijen waar je aan boord nog mocht roken. Vreselijk!”

Hans: “Het was in Moskou al flink koud. Er lag overal al sneeuw en ook het veld in het stadion was in eerste instantie niet sneeuwvrij. En dat was me toch een slechte grasmat!” Ook Bart van Dorst vloog op eigen gelegenheid naar Moskou. Hij kan zich vooral de militairen in het stadion nog goed herinneren. “Die waren echt overal. Het stadion zat bij lange na niet vol. Slechts 20.000 fans, terwijl er vier keer zoveel in kunnen. Maar als ze lawaai maakten, klonk dat meteen indrukwekkend. Kippenvel. Moet je nagaan als het daar wel vol zit. En daar sta je dan met je Willem II-sjaal om de nek. Wetende dat je dit niveau waarschijnlijk nooit meer gaat halen.”

Twee punten

In Moskou lukt het Willem II om van die hatelijke nul af te komen. Het wordt 1-1, dankzij een doelpunt van cultheld Papa Sanou. En zo pakt Willem II als eerste Nederlandse club ooit een puntje in Moskou. Na afloop van de wedstrijd mogen de fans mee met de sponsors naar de afterparty. Een feestje waar ook de spelers bij aanwezig zijn. Bart: “Dat was geweldig. Aan de ene kant had je de doorgewinterde mannen, die wel wisten hoe je moest stappen en daarnaast zaten 

de dan nog schuchtere Delano Hill en Dennis Schulp stilletjes te genieten.” Bras: “In een hoekje zat Papa Sanou. Die was zo moe, die kon echt nauwelijks meer lopen. Heeft alleen maar stil in een hoek gezeten. De enige keer dat hij stond was om te poseren voor een foto met ons.” Mark: “Na het verhaaltje van voorzitter Jan Vullings dat er die avond gratis gedronken mocht worden, ging iedereen aan de bar bier bestellen. Niemand betaalde uiteraard. De manager van de bar wist blijkbaar niet van de belofte van Vullings en snapte niet dat niemand betaalde. Hij haalde al zijn personeel van zijn bar weg en ging de politie bellen. Op een gegeven moment duurde het Bombarda allemaal te lang en ging hij zelf biertjes tappen achter de bar. Even leek het uit de hand te lopen. Gelukkig hadden we onze eigen Rus, Dimitri Shoukov. Hij is met de mensen daar gaan praten om uit te leggen dat alles betaald zou worden. Dankzij hem hoefde de politie niet te komen.” Bart: “Uiteindelijk is het goed gekomen en heeft Jan Vullings inderdaad gezorgd dat het een open bar werd, waarbij iedereen gewoon mocht bestellen. Dat was mooi meegenomen, want een biertje kostte gewoon tien gulden.”

Ondertussen wordt het later en later en gaat Bart, samen met zijn broer, nog even op stap elders in de stad. “Na sluitingstijd liepen we naar buiten. Het was koud en we hadden geen idee waar we zaten in Moskou, dus besloten we een taxi te nemen. De taxi’s hadden vaste ritprijzen, waardoor het niet uitmaakte hoelang je rit was. We noemden ons hotel en de chauffeur knikte. Hij begon met rijden om nog geen honderd meter later weer te stoppen. Voor de deur van ons hotel, was die tent waar we nog wat gedronken hadden gewoon om de hoek! Uiteraard moesten we wel de volle ritprijs betalen.” Mark: “Wat een bijzondere reis was dit! Ik heb nog steeds vrienden die balen dat ze toen niet mee zijn gegaan.”