Hey Ilias, hoe is het met je?

“Lekker man, bij jou? Ik ben gewoon weer in Dordrecht. De nacht voor de lockdown heb ik het vliegtuig gepakt naar Nederland. Dus dat kwam goed uit.”

Hoe zien je dagen de laatste weken eruit?

“Ja, gewoon vakantie man, lekker chillen en genieten. Ik heb een schema gekregen van de club die ik dagelijks volg. De rest van de dag doe ik dingen die ik 5 jaar lang heb gemist. Ik ben 5 jaar lang echt heel druk geweest en maar kortere periodes in Nederland geweest, dus ik ben nu veel met mijn kinderen en mijn vrouw. Nu heb ik ook Ramadan, dus dan gaat alles wat rustiger aan. Dus het komt eigenlijk wel goed uit.”

Je hebt in de jeugd gespeeld van mijn favoriete club, Excelsior Rotterdam. Hoe was die tijd?

“O, je bent Excelsior supporter? Gaaf man! Ik heb daar echt een hele mooie tijd gehad, mooiste 

tijd van mijn leven. Na 1 jaar bij Feyenoord in de jeugd, heb ik 5 jaar bij Excelsior gezeten.”

Met FC Dordrecht promoveerde je naar de Eredivisie. Dat moet wel 1 van de hoogtepunten zijn geweest?

“Ja, tuurlijk man. Kan je je voorstellen dat een club als FC Dordrecht in de Eredivisie speelt? Dat gevoel ga ik denk ik nooit meer ergens krijgen. Het was echt een heel mooi jaar. Hoe we onderling als spelers met elkaar waren, we hadden echt een heel leuk team. Ook al is de club niet zo groot als Raja Casablanca en speel je niet in de Champions League, ik heb daar echt hele mooie dingen meegemaakt. Het was echt mooi, man. Je speelt in je eigen stad. Je wordt wakker en je rolt naar de club toe, bij wijze van spreken.”

Na 2 seizoenen bij FC Dordrecht vertrok je in 2015 naar FAR Rabat, om daarna een transfer te maken naar Raja. Waarom heb je gekozen voor de stap naar Marokko?

“Ik was 26 jaar. Ik had een jaar Eredivisie met FC Dordrecht achter de rug en ik kon wel tekenen bij clubs uit het rechterrijtje, maar dat was niet helemaal mijn ambitie. Ik wist zelf ook, ik ga Ajax niet meer halen en ik wilde gewoon het avontuur aangaan. Toen kwam er een mooie club en de financiële voorwaarden waren ook goed. Ik dacht ik probeer het gewoon een jaartje en als het niks is kan ik altijd nog terug naar Nederland. En tot nu heb ik er geen spijt van.”

Had je van te voren wel een beeld van de Marokkaanse competitie en FAR Rabat?

“Nee man. Ik had van te voren echt geen beeld van hoe het daar was. In de zomer kreeg ik een uitnodiging om even te komen kijken hoe de faciliteiten zijn en hoe het er aan toe gaat. Rabat is een erg mooie stad en het trainingscentrum is de grootste van Afrika. Toen dacht ik: dit moet ik gewoon doen!”

Je speelt nu al 2 seizoenen voor Raja Casablanca, 1 van de grootste clubs uit het land. Wat voor club is Raja Casablanca? 

“Het is een immens grote club. Het is gewoon bizar hoeveel fanatieke supporters de club heeft en die de club een warm toe dragen. Qua volksclub is het te vergelijken met Feyenoord.”

Hoe is jouw band met de supporters van Raja Casablanca?

“Er is wederzijds respect tussen de ultras en de spelers. De ultras hebben een voorman, het aanspreekpunt. Daar gaan wij heel respectvol mee om en andersom ook. Die supporters verwachten iets van jou als speler, omdat ze compleet achter je staan. Maar dat brengt ook een bepaalde druk met zich mee. Je hebt een soort van haat-liefdeverhouding. Als je een tijdje niet goed speelt, zijn de ultras de eerste die tegen je zijn. Dat is wel vaker voorgekomen. Maar in het algemeen is er veel liefde vanuit de ultras. Het is niet zo dat ze ons lastig vallen op trainingen of zo.”

“We spelen onze wedstrijden over heel Afrika en onze ultras volgen ons overal. We zitten in het vliegtuig ook vaak samen met ze. Dan wordt er de gehele reis gezongen door hen. Dat zijn echt mooie dingen! Tijdens het reizen bouw je echt een band met ze op.”

Goed om te horen dat er veel respect is tussen de ultras en de spelers. Heb je in je carrière wel eens problemen gehad met supporters?

“Ja man. In één van mijn eerste wedstrijden voor CSKA Sofia speelden wij tegen Lokomotiv Plovdiv en toen gingen de ultras van Plovdiv tekeer tegen ons. Werden er bananen gegooid naar donkere spelers, dat soort dingen allemaal. Dat is niet normaal. Ik zou nooit begrijpen waarom je zoiets doet.”

Eén van de grootste derby’s ter wereld is de wedstrijd tussen Raja Casablanca en Wydad Casablanca. Hoe heb jij deze wedstrijden ervaren?

“Dit is echt de wedstrijd van het jaar. Je merkt het aan alles en iedereen in en rondom de club. Als je deze wedstrijd twee keer wint, hoef je in principe geen kampioen te worden. De aanloop naar de wedstrijd is ook gaaf. Als spelers hebben we het dan over wat voor tifo’s de ultras gaan uitvoeren en dan voel je de spanning al stijgen.”

“Tijdens de wedstrijd zie je dingen, het lijkt net of je in de bioscoop zit. Je ziet allemaal 3D tifo’s en dan denk je echt: wat gebeurt hier allemaal? Dit seizoen speelden we in de Arabische Champions League tegen Wydad, die moet je echt opzoeken. Pff, in één wedstrijd vier tifo’s! Wij hadden die draak, Daisy Duck met geld om d’r heen, ééntje met Room 101 en Wydad had die brandweermannen. Volgens mij waren er ook een paar ultras opgepakt voor beledigingen naar Wydad.”

Superziek man! Jij kan dus wel echt genieten van de sfeeracties van de ultras?

“Vriend, soms kijk ik niet eens naar de wedstrijd!! Ik zat toevallig op de bank en ik dacht echt: dit is niet normaal!”

“We speelden ook eens een wedstrijd tegen een Palestijnse club en toen hoorde je een bepaald liedje vanaf de tribune, dan krijg je echt kippenvel. Spelers van die Palestijnse club begonnen te huilen op het veld.”

Voor de Afrikaanse Champions League en de Confederation Cup heb je wedstrijden gespeeld in Algerije, Congo, Namibië, Gabon, Egypte en Tunesië. Hoe is het om in zulke landen te voetballen?

“Ik zag het eigenlijk meer als een wereldreis, hahaha. Ik kom op plaatsen waar ik nooit ben geweest en dan mag ik ook nog eens voetballen! Mijn eerste wedstrijd voor Raja speelde ik in Libanon, een heel mooi land waar ik normaal gesproken nooit zou komen. We speelden ergens op een kunstgrasveld bovenop een berg met 35 graden. Dat was wel minder hahaha. In Gabon speelden we echt op een koeienveld. Gras van 1,5 meter hoog, geen supporters. Dat was ook een aparte ervaring! 

Wat is bizarste wedstrijd die je hebt meegemaakt in je carrière?

“Dat was de wedstrijd tegen TP Mazembe, kwartfinale van de Champions League. Dat was echt een bizarre wedstrijd. We werden aangevallen door de supporters. Toen dacht ik echt: ik ben 14 uur vliegen van Dordrecht, in Lubumbashi in Congo. Waar ben ik beland? In de rust konden we niet naar de kleedkamer, want onze staf werd in de kleedkamer aangevallen tijdens de eerste helft. Gelukkig is het goed afgelopen en waren we door naar de halve finale.”